Монгол Улсын нийгэм, эдийн засгийн тогтолцооны шилжилт нь Зүүн Европын орнуудтай төстэй явагдаж ирсэн. Шилжилтийн эхэн үеийн авч хэрэгжүүлсэн бодлого нь Макро эдийн засгийг тогтворжуулах, хувийн хэвшилд тулгуурласан нээлттэй эдийн засгийн бүтцийг бий болгох зорилтын хүрээнд үнэ, ханш, гадаад худалдааг чөлөөлөх, банк, санхүүгийн тогтолцоог шинэчлэх, бүтцийн өөрчлөлт хийх, эрх зүйн орчныг зах зээлийн нөхцөлд тохируулан бүрдүүлэх, нийгмийн хамгааллын сүлжээний үр ашгийг дээшлүүлэх чиглэлээр арга хэмжээнүүдийг авч хэрэгжүүлжээ. Гэвч төрийн өмчид байсан үйлдвэрлэл, үйлчилгээний салбар хүчтэй уналтад орсон. Монголын тухайн үеийн эдийн засгийн орчинд өмчийн шинэ харилцаан дээр тулгуурласан үйлдвэр, аж ахуйн газруудыг ашигтай ажиллуулах нь ихээхэн бэрхшээлтэй.
Шилжилтийн энэхүү хүнд орчинд бараа бүтээгдэхүүн, үйлчилгээний нийлүүлэлт доголдсон, иргэдийн худалдан авах чадвар огцом буурсантай холбоотойгоор үнийн өсөлт өндөр болсон нь бодлогын хүндхэн сорилтуудыг давхар бий болгосон. Иймд үнийг тогтворжуулах явдал нь эдийн засгийг тогтворжуулах эхний алхам гэж үзсэн ч энэ нь эргээд үйлдвэрлэлийг сэргээхэд хүчтэй сөрөг нөлөөлөл үзүүлсэн. Өөрөөр хэлбэл инфляцын нэг оронтой тоонд хүргэх талаар дэвшүүлсэн зорилго нь үйлдвэрлэлийг сэргээхэд сөрөг нөлөө үзүүлэх тул үүнтэй зэрэгцэн татварын суурийг нэмэгдүүлэх, үйлдвэрлэлийг өсгөх шаардлага урган гарчээ.