Тухайн үеийн Монголын нийгэм угсаа гарлын хувьд “тэнгэрийн хөвүүд”, “хар тэргүүт хүн” гэсэн хоёр үндсэн хэсэгт хуваагдаж байв. “Тэнгэрийн хөвүүд”-эд улсын хаад, овог аймгийн тэргүүн язгууртнууд, тэдний гэр бүл багтана. Тэднийг дээр тэнгэрээс гаралтай тул бусдыг захирах зүй ёсны давуу эрхтэй гэж тухайн үеийн үзэл сурталчид болох бөө нар нийгмийг бүхэлд нь итгүүлж чадсан байна. “Хар тэргүүт хүн” бол язгууртнуудад харьяалагдан захирагдах харц энгийн хүмүүс агаад тэднийг угсаа гарлын хувьд доод зэрэг зиндааныхан гэж үзэж байв.
Энэхүү нийгмийн давхраажилтын үндсэн хоёр хэсгийг арай өөрөөр буюу ясны өнгөөр мөн ялган нэрлэдэг байжээ. Угсаа язгуур сайтай язгууртнуудыг тэнгэрийн заяагаар төрсөн тул цагаан ястан хэмээн үзнэ. Харц гаралтай доод хүмүүсийн ясны өнгө мэдээж хар байж таарна.
Тухайн үеийн Монголын нийгмийн гол хөдөлгөгч хүч харьяат хүмүүс байв. Харьяат хүмүүс болох иргэн, улс, залуу, боол, баян, харц, аран, дүрийн хүн, дархан нар нэгдмэл төр улсын төлөөх тэмцлийг дэмжээгүй бол, Тэмүжиний ойрын шадар туслагчид нөхөр, өрлөг, нохос, хүлүг, баатар нар байхгүй байсан бол Чингис хааны их үйл хэрэг бүтэхгүй байлаа. Тэдгээр харьяат хүмүүсийн хооронд бага боловч зааг ялгаа байсан болоод тэднийг олон янзаар нэрийдэж байсан хэмээн үзнэ. Зарим тохиолдолд нэг зүйлийг олон байдлаар нэрлэж байсан нь бас тааралдана. Энэ зохиолд дээрх харьяат хүмүүсийг нэг бүрчлэн авч үзэв.