'Таазан дээр аль эрт үхээд наалдсан жижиг хорхой бүхий ертөнц харагдана. Гэрлийн чийдэнг тойроод цохиулсан, эсвэл шатаад үхсэн хорхойн олон төрөл хатаамал. Зурагтын гэрэл тэднийг улам бүр тодотгож харуулна. Энэ бүхнийг бодолхийлж хэвтэх энэ эрхэм бол Доктор Далайхүү. Тэр тавин настай, үс нь шингэрч удахгүй халцрах дөхсөн, нүүрэнд нь амьдралдаа үзсэн олон өдрийн үйлдлийг нь харж болохоор үл ялиг үрчлээнүүд тод. Үрчлээнээс нь харахад л сэтгэлийн хөдлөл ихтэй гэдгийг нь харах боломжтой. Хаа очиж яс сайтай нь илхэн харагдана. Гэтэл энэ хүний харцыг сайн ажиглавал илүү ихийг мэдэх тусам бусдыг шүүмжлэн дүгнэсэн, тийм хямдхан харц таацыг ширтэн хэвтэнэ. Гадаа үүрийн зургаан цаг болсон ч харанхуй хэвээр л байна. Доктор тамхи, хөлсний эхүүн үнэр ханхлах хөнжлөө хуу татан босов. Гэрлээ асаахгүй цонх руу очиж хамгийн томоор нь цонхоо онгойлгоно. Толгойгоо сайн гэгч гаргаад хүйтэн агаарыг цээж дүүрэн амьсгалаад, тэнгэр өөд харахад гадаа том, том цас орж харагдана. Багадаа цасыг орох үед тэнгэр өөд ширтэн удаан ажиглавал аль нэг ертөнц рүү татах гэж байгаа мэт, шувуу шиг өлмийгөө өргөвөл хэн нэгэн ирээд дээш өргөх гээд байгаа ч юм шиг. Магадгүй далнаас далавч ургаад нисэж болох юм шиг. Дээш тэмүүлэн үсэрвэл унаж үхэхгүй гэдэгтээ итгэлтэй мэдрэмж төрдөг байж. Тэр мэдрэмж одоо ч хэвээрээ. Магадгүй үхэх өдөр нь цас ирээд энэ мэдрэмжийг нь мэдрүүлсэн хэвээр дээш хөөргөөд аваад яваасай гэж тэр дотроо чимээгүй бодолхийлдэг' ...