Засаж гоёсон хумстай цэвэрхэн гарыг нь атгахад Нина Уинчестер “Манай гэр бүлд тавтай морил” гэлээ. Би найрсгаар инээмсэглэн, гантиг чулуун гудааг гүйлгэн харав. Энд ажиллана гэдэг миний шинээр эхлэх сүүлчийн боломж. Би хүсвэл ямар ч хүний дүр эсгэж чадна. Гэвч Уинчестерийнхний нууц минийхээс ч илүү хар бараан юм гэдгийг тун удалгүй олж мэднэ...
Би өдөр бүр Уинчестерийн гоёмсог харшийг дээрээс доош хуу цэвэрлэдэг. Охиныг нь сургуулиас авдаг. Тэгээд тэднийхэнд амтат зоог бэлдэж өгчхөөд өөрөө дээврийн умгар өрөөндөө ганцаараа хооллохоор явдаг.
Нина зүгээр л надаар цэвэрлүүлэхийн тулд гэр орноо хэрхэн хөглөрүүлэн бусниулж байгааг, охиныхоо тухай хачин жигтэй худал үгс хэлж байгааг, мөн түүний нөхөр Эндрью өдрөөс өдөрт улам эмтэрч шаналж байгааг би анзаарсан ч үл хайхрахыг хичээдэг. Гэвч Эндрьюгийн гуниг хурсан сайхан бор нүд рүү харах бүрдээ би Нинагийн амьдралаар амьдрах ямар байдаг бол хэмээн төсөөлөхгүй байж чаддаггүй. Дотор нь орж эргэлдэхүйц том хувцасны шүүгээ, тансаг машин, өв тэгш нөхөр.
Би ганц л удаа Нинагийн цэвцгэр цагаан даашинзнуудын нэгийг өмсөж үзсэн. Ердөө л ямархуу харагдахыг нь үзэх гэж. Гэвч тэр тун удалгүй үүнийг олж мэдсэн... мөн дээврийн өрөөний хаалга зөвхөн гаднаасаа цоожлогддогийг би олж мэдсэн ч дэндүү оройтсон байлаа.
Гэхдээ би өөрийгөө ингэж тайвшруулсан: Би чухамдаа хэн гэдгийг Уинчестерийнхэн мэдэхгүй.
Миний юу хийж чадахыг тэд мэдэхгүй.