Мөстөж хөлдсөн голын эргээр баргар хар нарсан ой хүглийн сүүдэртэж харагдана. Саяхан үлээсэн салхи модны цан хүүргийг сэгсрэн унагасан тул үдшийн бор гэгээгээр модод улам ч их барайж харлан, бие бие рүүгээ тонгойсон мэт нэн сүртэй ажээ. Эргэн тойрон өчүүхэн ч анир чимээгүй. Амьдрал, хөдөлгөөний шинж тэмдэггүй энэ хязгаар даанч хоосон агаад хүйтэн байх нь нутгийн нэгэн төрх гэлтэй. Хэрэв энд инээд байдаг бол тэр нь тачигнасан жавар мэт хайрсан хүйтэн байх буй за. Энэ л зэлүүд нутаг бол голт зүрхэндээ хүртэл хөлдөж орхисон Алс Умардын элчгүй хязгаар билээ. Гэлээ ч энд хүмүүний сэтгэлийг урин дуудагч амьдрал бий...