"Эрээ цээргүй хүмүүсийн дундах ариун өдрүүд" номын шүлгүүдийг хотын шүлэг, суурингийн гэж ангилж болох юм. Энэ нь түүний шүлгүүд дотогшоогоо болж байна даа л гэсэн санаа. Цаг үе бүхэн өөрийн өнгө, төрх, гуниг, баяртай байдаг хойно доо. Хувь хүн ч гэсэн бас л ийм бөлгөө. Тиймээс шүлэг хэмээх нь ихэд хувийн байдагийн учир ч энэ биз. Өнөөдөр өөр цаг, өөр үнэлэмж, өөр сэтгэлгээ.

"Зэвэнд идэгдсэн эрэг боолт

Зүлгүүрт дулаацах мэт..." түүний шүлэг юм. Метафорууд нь өөрийн гэсэн өвөрмөц онцлогтой.